در اواخر قرن بیستم ، موضوع شادمانی و نشاط بشر به عنوان یکی از موضوعات مهم مورد بررسی

قرار گرفت . یکی از مشکلات هر جامعه غفلت از شادی و نشاط ، در نتیجه افزایش بیماری های روانی

از قبیل اضطراب و افسردگی است . با شادی و نشاط زندگی معنا پیدا می کند و در پرتو آن دانش آموزان

خصوصاً در دوران نوجوانی و جوانی می توانند خود را ساخته و قله های سلوک و پله های ترقی را 

بپیمایند . 

جامعه ی زنده و پویا جامعه ای است که عناصر شادی آفرین در آن فراوان باشند . نشاط و شادابی در 

مدرسه باعث رشد و  شکوفایی در همه ی ابعاد وجودی یک دانش آموز می شود . در محیط شاد ،

ذهن انسان پویا ، زبانش گویا و استعدادش شکوفا می گردد . در قرن جدید سرلوحه ی تعلیم و تربیت

در یک جمله خلاصه شده است . « شوق زندگی کردن را به دانش آموزان بیاموزیم . »

پس باید معتقد باشیم که در حقیقت رشد پایدار ما در گرو شادی پایدار است و این شادی باید در 

مدارس ایجاد و مدیریت شود .